Marginalia: Trzebiatów – miasto na jedno popołudnie

Jeśli Paczków bywa nazywany polskim Carcassonne, to Trzebiatów mógłby być Carcassonne zachodniopomorskim, a to za sprawą średniowiecznych murów miejskich. Fakt, zachodniopomorskie Carcassonne brzmi trochę kpiarsko – jak powiatowy Casanova. Ale nie ma w moich słowach nic dla Trzebiatowa obraźliwego. Lubię takie miasteczka, nadszarpnięte zepsutym zębem czasu, takie do których wpada się na jedno popołudnie będąc przejazdem w trasie i wyjeżdża się oszołomionym, że toto jeszcze stoi. A to dziś tutaj opisywane stoi już całkiem długo, od XI wieku, więc warto temu staruszkowi poświęcić chwilę uwagi.

Trzebiatów powoli odsłania swe uroki

Rynek

Jestem entuzjastką Trzebiatowa. Może w mniejszym stopniu Rynku, który trochę pstrokacieje ratuszem. Ale im dalej od niego, tym ciekawiej. Gotycki kościół, którego wieża dominuje w miejskiej panoramie, boczne uliczki (szczególnie te bliżej Regi) i mury miejskie pokrywa patyna lat. Waląca się kamienica, dziwaczne dobudówki, łąka po której hasają psy w środku miasteczka – w dużym mieście nazwano by to kwartałem wstydu. A tutaj jakoś to nie razi, raczej daje asumpt do rozmyślań o wojennych losach tych terenów.

Trzebiatowski Rynek

Kwartał wstydu czy urocza łączka?

Jedna z uliczek przy murach miejskich

Okazałe kamienice, których w Trzebiatowie jest dość sporo, noszą ślady przeszłości – napisy nie tylko z czasów PRL, ale i niemieckie przebijają się spod wciąż warstw łuszczącej się farby.

Kamienice przy Rynku

Inny świat nieopodal Rynku

Dziesiątki warstw farby, a pod nimi...

...kolejne ślady przeszłości

Jedną z kamienic, którą Trzebiatów się szczyci, zdobi sgrafitto przedstawiające słonia. Ponoć zostało wykonane w 1635 roku, choć jak się patrzy na pozostałe elewacje kamienicy to trudno w to uwierzyć;)

Chluba Trzebiatowa, sgrafitto ze słoniem

Idziemy wzdłuż średniowiecznych miejskich murów, mijając kwartały wstydu – przepraszam – urocze łączki, skręcamy w ul. Mostową i wreszcie jest. Mój osobisty przebój Trzebiatowa. Kamienny secesyjny most z 1905 roku. Zabytek zdobią rzeźby ryb oraz stylowe poręcze... aż dziwne, że zachowały się do dzisiaj. Przypomina mi paryskie mosty. Choć pod nim nie przepływa Sekwana, a Rega i na samą myśl o zestawieniu tutejszego muzeum z Luwrem chichoczę, to tutaj i tak jest uroczo.